|
Σε ασθενείς που υποβάλλονται σε κατάλυση κολπικής μαρμαρυγής, η συνέχιση της αντιπηκτική αγωγής με νταμπιγκατράνη συσχετίστηκε με λιγότερες αιμορραγικές επιπλοκές από τη βαρφαρίνη. Εξακόσιοι τριάντα πέντε ασθενείς που είχαν προγραμματιστεί για κατάλυση, λόγω παροξυσμικής ή μόνιμης κολπικής μαρμαρυγής, τυχαιοποιήθηκαν να λάβουν είτε νταμπιγκατράνη (150 mg δύο φορές ημερησίως) είτε βαρφαρίνη (στόχος INR 2,0 έως 3,0). Η κατάλυση πραγματοποιήθηκε μετά από 4 έως 8 εβδομάδες αδιάλειπτης αντιπηκτικής αγωγής, η οποία συνεχίστηκε κατά τη διάρκεια της κατάλυσης και για 8 εβδομάδες μετά. Η συχνότητα εμφάνισης μεγάλων αιμορραγικών επεισοδίων κατά τη διάρκεια και μέχρι 8 εβδομάδες μετά την κατάλυση ήταν μικρότερη στην ομάδα της νταμπιγκατράνης έναντι της βαρφαρίνης (5 ασθενείς [1,6%] έναντι 22 ασθενών [6,9%], Ρ <0,001). Η νταμπιγατράνη συσχετίστηκε με λιγότερους περικαρδιακούς επιπωματισμούς και αιματώματα της βουβωνικής χώρας από ό,τι η βαρφαρίνη. Οι δύο ομάδες θεραπείας είχαν παρόμοια επίπτωση μικρών αιμορραγικών επεισοδίων. |
