ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟ ΔΕΛΤΙΟ MAΪΟΥ 2022
Αγαπητοί Συνάδελφοι και Φίλοι,
Το ΙΜΕΘΑ συνεχίζοντας την on-line ενημέρωση της επιστημονικής κοινότητας ως προς τα νεότερα δεδομένα στο πεδίο της Θρόμβωσης σας παρουσιάζει συνοπτικά τα αποτελέσματα πρόσφατων δημοσιεύσεων σε έγκριτα διεθνή περιοδικά.
Ο Πρόεδρος του ΙΜΕΘΑ
Α. Τσελέπης, MD, PhD
Καθηγητής Βιοχημείας-Κλινικής Χημείας, Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων
10ο Πανελλήνιο Συνέδριο Θρόμβωσης – Αντιθρομβωτικής Αγωγής
Καταληκτική Ημερομηνία Υποβολής Εργασιών: 14 Ιουνίου 2022
Για να δείτε τις οδηγίες Συγγραφής πατήστε εδώ
Για να υποβάλλετε την εργασία σας πατήστε εδώ
Το ΙΜΕΘΑ υποστηρίζει την έρευνα για τη θρόμβωση στη χώρα μας και προκηρύσσει τη χρηματοδότηση υποτροφιών και ερευνητικών πρωτοκόλλων
Καταληκτική Ημερομηνία Υποβολής Εργασιών: 30 Ιουνίου 2022
Για να δείτε τις οδηγίες Συγγραφής Υποτροφιών πατήστε εδώ
Για να δείτε τις οδηγίες Συγγραφής Ερευνητικών Πρωτοκόλλων πατήστε εδώ
Το ΙΜΕΘΑ σας υπενθυμίζει την ανάρτηση των
Κατευθυντήριων Οδηγιών για την Περι Επεμβατική Διαχείριση Αντιθρομβωτικής Αγωγής
Μπορείτε να δείτε το πλήρες κείμενο εδώ
Ε. Αρναούτογλου, MD, Phd
Καθηγήτρια Αναισθησιολογίας
Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ-ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ ΠΡΟΣΦΑΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΩΝ
Επίδραση της αντιαιμοπεταλιακής αγωγής στην επιβίωση και στις ημέρες χωρίς υποστήριξη οργάνων σε βαρέως πάσχοντες ασθενείς με COVID-19: Η τυχαιοποιημένη κλινική μελέτη REMAP-CAP. (Effect of Antiplatelet Therapy on Survival and Organ Support–Free Days in Critically Ill Patients With COVID-19 A Randomized Clinical Trial REMAP-CAP
https://jamanetwork.com/journals/jama/fullarticle/2790488?
guestAccessKey=91f547bc-7e9e-430e-b256-980ad2c10693&utm_source=
silverchair&utm_campaign=jama_network&utm_content=covid_weekly_highlights&utm_medium=email)
Στη μελέτη REMAP-CAP συμμετείχαν 1.557 ενήλικες ασθενείς με COVID-19 μεταξύ Οκτωβρίου 2020 και Ιουνίου 2021, από 105 κέντρα σε 8 χώρες και παρακολουθήθηκαν για 90 ημέρες. Οι ασθενείς τυχαιοποιήθηκαν να λάβουν είτε open-label ασπιρίνη (565 ασθενείς) ή αναστολέα P2Y12 (455 ασθενείς), είτε να μη λάβουν καμία αντιαιμοπεταλιακή αγωγή (ομάδα ελέγχου, 529 ασθενείς). Οι παρεμβάσεις συνεχίστηκαν στο νοσοκομείο το πολύ για 14 ημέρες και ήταν επιπρόσθετες της αντιπηκτικής θρομβοπροφύλαξης. Το κύριο καταληκτικό σημείο ήταν οι ημέρες χωρίς υποστήριξη οργάνων (ημέρες εν ζωή και χωρίς υποστήριξη αναπνευστικών ή καρδιαγγειακών οργάνων σε μονάδα εντατικής θεραπείας) εντός 21 ημερών. Υπήρχαν 13 δευτερεύουσες εκβάσεις, συμπεριλαμβανομένης της επιβίωσης έως το εξιτήριο και της μείζονας αιμορραγίας εντός 14 ημερών. Από τους 1.557 βαρέως πάσχοντες ασθενείς που τυχαιοποιήθηκαν, 8 ασθενείς απέσυραν τη συγκατάθεσή τους και 1.549 ολοκλήρωσαν τη μελέτη (διάμεση ηλικία: 57 έτη, 33,6% γυναίκες). Η διάμεση τιμή για ημέρες χωρίς υποστήριξη οργάνων ήταν 7 τόσο στην ομάδα αντιαιμοπεταλιακής αγωγής όσο και στην ομάδα ελέγχου. Τα ποσοστά των ασθενών που επιβίωσαν μέχρι το εξιτήριο από το νοσοκομείο ήταν 71,5% (723/1.011) και 67,9% (354/521) στην ομάδα αντιαιμοπεταλιακής αγωγής και στην ομάδα ελέγχου, αντίστοιχα. Μεταξύ των επιζώντων, η διάμεση τιμή για ημέρες χωρίς υποστήριξη οργάνων ήταν 14 και στις δύο ομάδες. Μείζονα αιμορραγία εμφανίστηκε στο 2,1% και στο 0,4% των ασθενών στις ομάδες αντιαιμοπεταλιακής αγωγής και στην ομάδα ελέγχου αντίστοιχα. Συμπερασματικά, μεταξύ των βαρέως πασχόντων ασθενών με COVID-19, η θεραπεία με αντιαιμοπεταλιακό παράγοντα είχε χαμηλή πιθανότητα να προσφέρει βελτίωση στον αριθμό των ημερών χωρίς υποστήριξη οργάνων (εντός 21 ημερών), σε σύγκριση με τη μη χορήγηση αντιαιμοπεταλιακής αγωγής.
Ασφάλεια του από του στόματος αναστολέα του παράγοντα XIa asundexian σε σύγκριση με το apixaban σε ασθενείς με κολπική μαρμαρυγή: Η μελέτη PACIFIC-AF. (Safety of the oral factor XIa inhibitor asundexian compared with apixaban in patients with atrial fibrillation (PACIFIC-AF): a multicentre, randomised, double-blind, double-dummy, dose-finding phase 2 study https://www.thelancet.com/journals/lancet/article/PIIS0140-6736(22)00456-1/fulltext )
Σε αυτήν την τυχαιοποιημένη, διπλά τυφλή, φάσης ΙΙ μελέτη εύρεσης δόσης, συγκρίθηκε ο αναστολέας του παράγοντα XIa asundexian στη δόση των 20 mg ή 50 mg μία φορά την ημέρα με apixaban 5 mg δύο φορές ημερησίως σε ασθενείς ηλικίας 45 ετών και άνω με κολπική μαρμαρυγή (ΚΜ), με CHA2DS2-VASc τουλάχιστον 2 (εάν ήταν άνδρας) ή τουλάχιστον 3 (εάν ήταν γυναίκα) και αυξημένο αιμορραγικό κίνδυνο. Το πρωτεύον καταληκτικό σημείο ήταν η σύνθετη έκβαση μείζονος ή κλινικά σχετιζόμενης μη μείζονος αιμορραγίας (σύμφωνα με τα κριτήρια της ISTH), που αξιολογήθηκε σε όλους τους ασθενείς που έλαβαν τουλάχιστον μία δόση του φαρμάκου της μελέτης. Μεταξύ 30 Ιανουαρίου 2020 και 21 Ιουνίου 2021 εγράφησαν 862 ασθενείς και οι 755 τυχαιοποιήθηκαν στη θεραπεία. Δύο ασθενείς (που έλαβαν asundexian 20 mg) δεν έλαβαν ποτέ κανένα φάρμακο της μελέτης, με αποτέλεσμα 753 ασθενείς να συμπεριληφθούν στην ανάλυση (249 ασθενείς έλαβαν asundexian 20 mg, 254 ασθενείς έλαβαν asundexian 50 g και 250 ασθενείς έλαβαν apixaban). Η μέση ηλικία των συμμετεχόντων ήταν 73,7 έτη (SD 8,3), 309 ασθενείς (41%) ήταν γυναίκες, 216 ασθενείς (29%) είχαν χρόνια νεφρική νόσο και η μέση βαθμολογία CHA2DS2-VASc score ήταν 3,9. Το asundexian 20 mg οδήγησε σε 81% αναστολή της δραστηριότητας του παράγοντα XIa στις ελάχιστες συγκεντρώσεις και 90% αναστολή στις μέγιστες συγκεντρώσεις και το asundexian 50 mg είχε ως αποτέλεσμα 92% αναστολή στις κατώτερες συγκεντρώσεις και 94% αναστολή στις μέγιστες συγκεντρώσεις. Τα ratios των incidence proportions για το πρωτεύον τελικό σημείο ήταν 0,50 (90% CI 0,14–1,68) για το asundexian 20 mg (τρία συμβάντα), 0,16 (0,01–0,99) για το asundexian 50 mg (ένα συμβάν) και 0,33 (0,09–0,97) για pooled asundexian (τέσσερα συμβάντα) έναντι του apixaban (έξι συμβάντα). Το ποσοστό εμφάνισης οποιασδήποτε ανεπιθύμητης ενέργειας ήταν παρόμοιο στις τρεις ομάδες θεραπείας: 118 (47%) με το asundexian 20 mg, 120 (47%) με το asundexian 50 mg και 122 (49%) με το apixaban. Συμπερασματικά, ο αναστολέας του παράγοντα XIa asundexian σε δόσεις των 20 mg και 50 mg άπαξ ημερησίως οδήγησε σε χαμηλότερα ποσοστά αιμορραγίας, σε σύγκριση με την τυπική δόση apixaban, με σχεδόν πλήρη in-vivo αναστολή του παράγοντα XIa, σε ασθενείς με γνωστή κολπική μαρμαρυγή.
Από του στόματος αντιπηκτική αγωγή και ο κίνδυνος άνοιας σε ασθενείς με κολπική μαρμαρυγή: Μελέτη κοόρτης βάσει πληθυσμού. . (Oral Anticoagulant Treatment and the Risk of Dementia in Patients With Atrial Fibrillation: A Population‐Based Cohort Study https://www.ahajournals.org/doi/10.1161/JAHA.121.023098 ).
Σε αυτήν την αναδρομική μελέτη χρησιμοποιήθηκε ένα σύνολο δεδομένων πρωτοβάθμιας περίθαλψης στην Αυστραλία, το Medicine Insight. Συμμετείχαν 18.813 ασθενείς (ηλικίας 71,9±12,6 ετών, 47,1% γυναίκες) που πρόσφατα διαγνώσθηκαν με κολπική μαρμαρυγή μεταξύ Ιανουαρίου 2010 και Δεκεμβρίου 2017 και χωρίς καταγεγραμμένο ιστορικό άνοιας ή ισχαιμικού αγγειακού εγκεφαλικού επεισοδίου που παρακολουθήθηκαν έως τις 31 Δεκεμβρίου 2018. Οι 11.419 ασθενείς είχαν καταγεγραμμένη συνταγή για από του στόματος αντιπηκτικής αγωγής για τουλάχιστον το 80% του χρόνου παρακολούθησης. Κατά τη διάρκεια του μέσου χρόνου παρακολούθησης των 3,7±2,0 ετών, 425 ασθενείς (2,3%) είχαν τεκμηριωμένη διάγνωση άνοιας. Η επίπτωση της άνοιας ήταν σημαντικά χαμηλότερη στους λήπτες από του στόματος αντιπηκτικής αγωγής (αναλογία κινδύνου: 0,59 P<0,001), σε σύγκριση με αυτούς που δε λαμβάνουν. Οι λήπτες νεώτερων από του στόματος αντιπηκτικών είχαν χαμηλότερη συχνότητα εμφάνισης άνοιας από άτομα που δεν ελάμβαναν αντιπηκτική αγωγή (HR: 0,49 P<0,001) ή από τους χρήστες βαρφαρίνης (HR: 0,46 P=0,002). Δεν παρατηρήθηκε σημαντικά στατιστική διαφορά μεταξύ χρηστών βαρφαρίνης και μη χρηστών αντιπηκτικής αγωγής (HR, 1,08 P=0,723). Σε ασθενείς με κολπική μαρμαρυγή, η χρήση από του στόματος αντιπηκτικής αγωγής μπορεί να οδηγήσει σε χαμηλότερη συχνότητα εμφάνισης άνοιας, σε σύγκριση είτε με τη θεραπεία με βαρφαρίνη είτε χωρίς λήψη αντιπηκτικής αγωγής.
Κίνδυνοι σοβαρής αιμορραγίας των νεώτερων από του στόματος αντιπηκτικών στην πρόληψη και τη θεραπεία της φλεβικής θρομβοεμβολής: Μια μετα-ανάλυση τυχαιοποιημένων ελεγχόμενων κλινικών μελετών. (Severe Bleeding Risks of Direct Oral Anticoagulants in the Prevention and Treatment of Venous Thromboembolism: A Network Meta-Analysis of Randomised Controlled Trials https://www.jvascsurg.org/article/S0741-5214(22)00351-2/fulltext).
Χρησιμοποιήθηκαν οι βάσεις δεδομένων PubMed, EMBASE, Web of Science και Cochrane Library έως τις 6 Ιανουαρίου 2021. Διερευνήθηκε η συχνότητα εμφάνισης σοβαρής αιμορραγίας (μείζονα, γαστρεντερική, ενδοκράνια και θανατηφόρος). Συμπεριλήφθηκαν 31 τυχαιοποιημένες ελεγχόμενες κλινικές μελέτες (76.641 ασθενείς). Για τη θεραπεία της φλεβικής θρομβοεμβολής, ο κίνδυνος μείζονος αιμορραγίας με apixaban ήταν σημαντικά χαμηλότερος από το dabigatran (OR: 2,1) και edoxaban (OR 2,64). Η ασφάλεια των φαρμάκων κατατάχθηκε από την υψηλότερη προς τη χαμηλότερη ως εξής χρησιμοποιώντας ως μέθοδο εκτίμησης την “surface under the cumulative ranking curves (SUCRA)”:: 1. Ως προς τη μείζονα αιμορραγία: apixaban (SUCRA 98.0), rivaroxaban (SUCRA 69.6), dabigatran (SUCRA 50.7), edoxaban (SUCRA 26.5) και ανταγωνιστές βιταμίνης K (SUCRA 16.3). 2. Ως προς την αιμορραγία γαστρεντερικού συστήματος: apixaban (SUCRA 80.7), rivaroxaban (SUCRA 66.8), edoxaban (SUCRA 62.3), ανταγωνιστές βιταμίνης K (SUCRA 34.4) και dabigatran (SUCRA 5.8). 3. Ως προς την ενδοκρανιακή αιμορραγία: rivaroxaban (SUCRA 74.4), edoxaban (SUCRA 70.4), dabigatran (SUCRA 58.2), apixaban (SUCRA 44.4) και ανταγωνιστές βιταμίνης K (SUCRA 5.6). 4. Ως προς τη θανατηφόρο αιμορραγία: edoxaban (SUCRA 82,7), rivaroxaban (SUCRA 59,2), dabigatran (SUCRA 48,6), apixaban (SUCRA 43,0) και ανταγωνιστές βιταμίνης K (SUCRA 16,3). Για την πρόληψη της φλεβικής θρομβοεμβολής, ο κίνδυνος μείζονος αιμορραγίας με το apixaban ήταν σημαντικά χαμηλότερος από το rivaroxaban (OR 2,14). Μεταξύ των τεσσάρων τύπων αιμορραγίας, το apixaban είχε τον χαμηλότερο κίνδυνο αιμορραγίας μεταξύ των νεώτερων από του στόματος αντιπηκτικών (μείζονα αιμορραγία: SUCRA 81,6, γαστρεντερική αιμορραγία: SUCRA 75,4, ενδοκρανιακή αιμορραγία: SUCRA 64,1, θανατηφόρος αιμορραγία: SUCRA 73,6). Για τη θεραπεία της φλεβικής θρομβοεμβολής, όσον αφορά τη μείζονα αιμορραγία και την γαστρεντερική αιμορραγία, το apixaban είχε τον χαμηλότερο κίνδυνο αιμορραγίας. Όσον αφορά την ενδοκράνια αιμορραγία, το rivaroxaban είχε τον χαμηλότερο κίνδυνο αιμορραγίας και όσον αφορά τη θανατηφόρο αιμορραγία, το edoxaban είχε τον χαμηλότερο κίνδυνο αιμορραγίας. Συνολικά, για την πρόληψη της φλεβικής θρομβοεμβολής, το apixaban είχε το χαμηλότερο αιμορραγικό κίνδυνο.
Edoxaban έναντι διπλής αντιαιμοπεταλιακής αγωγής για θρόμβωση των γλωχινών και εγκεφαλική θρομβοεμβολή μετά από διακαθετηριακή αντικατάσταση αορτικής βαλβίδας (TAVR): Η τυχαιοποιημένη κλινική μελέτη ADAPT-TAVR. (Edoxaban versus Dual Antiplatelet Therapy for Leaflet Thrombosis and Cerebral Thromboembolism after TAVR: The ADAPT-TAVR Randomized Clinical Trial https://www.ahajournals.org/doi/10.1161/CIRCULATIONAHA.122.059512 ).
Σε αυτήν την πολυκεντρική, ανοιχτή τυχαιοποιημένη κλινική μελέτη συγκρίθηκε το edoxaban με τη διπλή αντιαιμοπεταλιακή αγωγή (DAPT, ασπιρίνη συν κλοπιδογρέλη) σε ασθενείς που είχαν υποβληθεί σε επιτυχή διακαθετηριακή αντικατάσταση αορτικής βαλβίδας (TAVR) και δεν είχαν ένδειξη για χορήγηση αντιπηκτικής αγωγής. Το πρωτεύον καταληκτικό σημείο ήταν η επίπτωση βαλβιδικής θρόμβωσης στην αξονική τομογραφία (CT) στους 6 μήνες. Βασικά δευτερεύοντα καταληκτικά σημεία ήταν ο αριθμός και ο όγκος των νέων εγκεφαλικών βλαβών στην μαγνητική τομογραφία εγκεφάλου (MRI) και η μεταβολή της νευρολογικής και νευρογνωσιακής λειτουργίας μεταξύ 6 μηνών και αμέσως μετά τη TAVR. Συνολικά, 229 ασθενείς συμπεριλήφθηκαν στον τελικό πληθυσμό και υπήρχε μια τάση προς χαμηλότερη συχνότητα θρόμβωσης στην ομάδα του edoxaban, από ό,τι στην ομάδα DAPT (9,8% έναντι 18,4% P=0,076). Το ποσοστό των ασθενών με νέες εγκεφαλικές βλάβες στην μαγνητική τομογραφία εγκεφάλου (edoxaban έναντι DAPT, 25,0% έναντι 20,2%) και ο διάμεσος συνολικός αριθμός και όγκος νέων αλλοιώσεων δεν ήταν διαφορετικά μεταξύ δύο ομάδων. Επίσης, τα ποσοστά των ασθενών με επιδείνωση της νευρολογικής και νευρογνωσιακής λειτουργίας δεν ήταν διαφορετικά μεταξύ των δύο ομάδων. Η συχνότητα εμφάνισης οποιασδήποτε ή μείζονος αιμορραγίας δεν ήταν διαφορετική μεταξύ των δύο ομάδων. Δε βρέθηκε σημαντική συσχέτιση της παρουσίας /έκτασης της θρόμβωσης με νέες εγκεφαλικές βλάβες ή με αλλαγή της νευρολογικής ή νευρογνωσιακής λειτουργίας. Συμπερασματικά, σε ασθενείς χωρίς ένδειξη χορήγησης μακροχρόνιας αντιπηκτικής αγωγής μετά από επιτυχή διακαθετηριακή αντικατάσταση αορτικής βαλβίδας, η συχνότητα θρόμβωσης ήταν αριθμητικά χαμηλότερη με το edoxaban από ότι με το DAPT, αλλά αυτό δεν ήταν στατιστικώς σημαντικό. Η επίδραση στη νέα εγκεφαλική θρομβοεμβολή και στη νευρολογική ή νευρογνωσιακή λειτουργία επίσης δεν ήταν διαφορετική μεταξύ των δύο ομάδων.
Επίδραση της προσθήκης του Alirocumab στη θεραπεία με στατίνες υψηλής ισχύος στη στεφανιαία αθηροσκλήρωση σε ασθενείς με οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου: Η τυχαιοποιημένη κλινική μελέτη PACMAN-AMI.(Effect of Alirocumab Added to High-Intensity Statin Therapy on Coronary Atherosclerosis in Patients With Acute Myocardial Infarction: The PACMAN-AMI Randomized Clinical Trial https://jamanetwork.com/journals/jama/article-abstract/
2790913?guestAccessKey=3ff3c9a4-7c78-4259-a916-c80d8b8e4f78&utm_source=silverchair&utm_campaign=jama_network&utm_content=car_weekly_highlights&cmp=1&utm_medium=email)
Η διπλή-τυφλή, ελεγχόμενη με εικονικό φάρμακο, τυχαιοποιημένη κλινική μελέτη PACMAN-AMI περιελάμβανε 300 ασθενείς που υποβλήθηκαν σε διαδερμική στεφανιαία παρέμβαση για οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου σε 9 ευρωπαϊκά νοσοκομεία. Οι ασθενείς αυτοί τυχαιοποιήθηκαν να λάβουν υποδορίως alirocumab (150 mg, n = 148) ή εικονικό φάρμακο (n = 152) ανά δύο εβδομάδες, με έναρξη λιγότερο από 24 ώρες μετά από την επείγουσα διαδερμική στεφανιαία παρέμβαση, για 52 εβδομάδες σε συνδυασμό με υψηλής ισχύος υπολιπιδαιμική αγωγή (ροσουβαστατίνη 20 mg). Ενδαγγειακό υπερηχογράφημα (IVUS), near-infrared spectroscopy, και optical coherence τομογραφία (OCT) πραγματοποιήθηκαν στις 2 μη σχετιζόμενες με το έμφραγμα στεφανιαίες αρτηρίες κατά την έναρξη και μετά από 52 εβδομάδες. Το πρωταρχικό καταληκτικό σημείο αποτελεσματικότητας ήταν η μεταβολή του προερχόμενου από το υπερηχογράφημα IVUS ποσοστού όγκου αθηρώματος από την έναρξη έως την εβδομάδα 52. Δύο δευτερεύοντα καταληκτικά σημεία ήταν οι αλλαγές στον προερχόμενο από τη near-infrared spectroscopy δείκτη μέγιστου ορίου του λιπιδαιμικού πυρήνα εντός 4 mm (οι υψηλές τιμές υποδεικνύουν μεγαλύτερη περιεκτικότητα σε λιπίδια ) και ελάχιστο πάχος ινώδους κάψας, προερχόμενο από optical coherence τομογραφία (οι μικρότερες τιμές υποδεικνύουν ευάλωτες πλάκες με λεπτή κάψα) από την έναρξη έως την εβδομάδα 52. Μεταξύ 300 τυχαιοποιημένων ασθενών (μέση ηλικία: 58,5 έτη, 18,7%: γυναίκες, μέσο επίπεδο LDL χοληστερόλης: 152,4 mg/dL), οι 265 ασθενείς υποβλήθηκαν σε IVUS απεικόνιση σε 537 αρτηρίες (88,3%). Στις 52 εβδομάδες, η μέση αλλαγή στο ποσοστό όγκου αθηρώματος ήταν −2,13% με το alirocumab, έναντι −0,92% με το εικονικό φάρμακο (P < 0,001). Η μέση αλλαγή στο maximum lipid core burden εντός 4 mm ήταν -79,42 με το alirocumab, έναντι -37,60 με το εικονικό φάρμακο (P = 0,006). Η μέση αλλαγή στο ελάχιστο πάχος της ινώδους κάψας ήταν 62,67 mm με το alirocumab, έναντι 33,19 mm με το εικονικό φάρμακο (P =0 ,001). Ανεπιθύμητες ενέργειες εμφανίσθηκαν στο 70,7% των ασθενών που έλαβαν θεραπεία με alirocumab, έναντι 72,8% των ασθενών που έλαβαν εικονικό φάρμακο. Συμπερασματικά, μεταξύ των ασθενών με οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου, η προσθήκη alirocumab υποδορίως δύο φορές την εβδομάδα σε θεραπεία υψηλής έντασης με στατίνες οδήγησε σε σημαντικά μεγαλύτερη μείωση της στεφανιαίας πλάκας στις μη σχετιζόμενες με το έμφραγμα αρτηρίες μετά από 52 εβδομάδες, συγκριτικά με το εικονικό φάρμακο.
ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΣΥΝΤΑΞΗΣ ΤΩΝ ΚΕΙΜΕΝΩΝ
Γ. Ντάιος, MD, PhD
Αν. Καθηγητής Παθολογίας, Παθολογική Κλινική, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας
Γεν. Γραμματέας του ΙΜΕΘΑ
Επιμέλεια κειμένων
Α. Καραγιαννάκη, MD, MSc
Υποψήφια Διδάκτωρ, Ιατρική Σχολή Πανεπιστημίου Θεσσαλίας