Home / Newsletter / Newsletter ΙΜΕΘΑ (Σεπτέμβριος 2022)

Newsletter ΙΜΕΘΑ (Σεπτέμβριος 2022)

ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟ ΔΕΛΤΙΟ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2022


Αγαπητοί Συνάδελφοι και Φίλοι,

Το ΙΜΕΘΑ συνεχίζοντας την on-line ενημέρωση της επιστημονικής κοινότητας ως προς τα νεότερα δεδομένα στο πεδίο της Θρόμβωσης σας παρουσιάζει συνοπτικά τα αποτελέσματα πρόσφατων δημοσιεύσεων σε έγκριτα διεθνή περιοδικά.

Σας περιμένουμε στο 10ο Πανελλήνιο Συνέδριο Θρόμβωσης!

Ο Πρόεδρος του ΙΜΕΘΑ

 Α. Τσελέπης, MD, PhD
Καθηγητής Βιοχημείας-Κλινικής Χημείας, Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων


SAVE THE DATE


ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ-ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ ΠΡΟΣΦΑΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΩΝ


Διπλή αντιαιμοπεταλιακή θεραπεία μετά από οξύ ισχαιμικό εγκεφαλικό επεισόδιο. (Analysis of Prescriptions for Dual Antiplatelet Therapy After Acute Ischemic Stroke https://jamanetwork.com/journals/jamanetworkopen/fullarticle/2794735 ).

Σε αυτήν την πολυκεντρική αναδρομική μελέτη κοόρτης συμμετείχαν 132.817 ασθενείς που νοσηλεύτηκαν για οξύ ισχαιμικό αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο (ΑΕΕ) σε 1.890 νοσοκομεία που συμμετείχαν στο πρόγραμμα «AHA/ASA Get With The Guidelines–Stroke». Τους συνταγογραφήθηκε αντιαιμοπεταλιακή αγωγή κατά το εξιτήριο από την 1η Οκτωβρίου 2019 έως τις 30 Ιουνίου 2020. Το πρωταρχικό καταληκτικό σημείο ήταν η συνταγογράφηση διπλής αντιαιμοπεταλιακής αγωγής (DAPT) κατά το εξιτήριο. Μεταξύ 132.817 ασθενών συνολικά (μέση ηλικία 68 έτη, 51,8% άνδρες), 86.551 ασθενείς (65,2%) παρουσίασαν ήπιας βαρύτητας ισχαιμικό ΑΕΕ (NIHSS ≤3) και 46.266 ασθενείς (34,8%) παρουσίασαν βαρύτερη ισχαιμικό ΑΕΕ. Μετά την δημοσίευση των κατευθυντήριων οδηγιών AHA/ASA του 2019, 40.661 ασθενείς (47,0%) με ήπιας βαρύτητας ισχαιμικό ΑΕΕ (διάμεση βαθμολογία NIHSS: 1 [0-2]) και 19.703 ασθενείς (42,6%) με βαρύτερο ισχαιμικό ΑΕΕ (διάμεση βαθμολογία NIHSS: 6 [5-9]) έλαβαν DAPT στο εξιτήριο. Παρά τις κατευθυντήριες οδηγίες, 45.890 ασθενείς (53,0%) με ήπιας βαρύτητας ισχαιμικό ΑΕΕ δεν έλαβαν DAPT. Αυτή η μελέτη κοόρτης διαπίστωσε ότι παρά τις ενημερωμένες οδηγίες AHA/ASA, περισσότερο από το 50% των ασθενών με ήπιας βαρύτητας οξύ ισχαιμικό ΑΕΕ δεν έλαβαν διπλή αντιαιμοπεταλιακή αγωγή κατά το εξιτήριο, όπως προτείνεται στις τρέχουσες κατευθυντήριες οδηγίες. Αντίθετα, περισσότερο από το 40% των ασθενών με βαρύτερο ισχαιμικό ΑΕΕ έλαβαν διπλή αντιαιμοπεταλιακή αγωγή παρά την έλλειψη στοιχείων σε αυτό το πλαίσιο. Αυτά τα ευρήματα υποδηλώνουν ότι υπάρχει σημαντικός χώρος για βελτίωση της ποιότητας στη θεραπεία ασθενών με οξύ ισχαιμικό αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο.

 


Χορήγηση ριβαροξαμπάνης σε κολπική μαρμαρυγή που σχετίζεται με ρευματική καρδιακή νόσο. (Rivaroxaban in Rheumatic Heart Disease–Associated Atrial Fibrillation https://www.nejm.org/doi/full/10.1056/NEJMoa2209051)

 

Σε αυτή τη μελέτη, συμμετείχαν ασθενείς με κολπική μαρμαρυγή και τεκμηριωμένη ρευματική καρδιοπάθεια που είχαν οποιοδήποτε από τα ακόλουθα: βαθμολογία CHA2DS2VASc ≥2, μιτροειδή βαλβίδα με στόμιο ≤2 cm2, spontaneous echo contrast ή θρόμβο στον αριστερό κόλπο. Οι ασθενείς τυχαιοποιήθηκαν να λάβουν τυπικές δόσεις ριβαροξαμπάνης ή προσαρμοσμένης δόσης ανταγωνιστή της βιταμίνης Κ. Το πρωταρχικό σημείο αποτελεσματικότητας ήταν ένα σύνθετο τελικό σημείο που συμπεριελάμβανε ισχαιμικό αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο, συστηματική εμβολή, οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου και θάνατο από αγγειακά (καρδιακά ή μη) ή άγνωστα αίτια. Η υπόθεση ήταν ότι η θεραπεία με ριβαροξαμπάνη δεν θα ήταν κατώτερη από τη θεραπεία με ανταγωνιστές βιταμίνης Κ. Το πρωταρχικό καταληκτικό σημείο ασφαλείας ήταν η μείζονα αιμορραγία σύμφωνα με την ISTH. Από τους 4.565 εγγεγραμμένους ασθενείς, οι 4.531 συμπεριλήφθηκαν στην τελική ανάλυση. Η μέση ηλικία των ασθενών ήταν 50,5 έτη και το 72,3% ήταν γυναίκες. Η οριστική διακοπή της δοκιμαστικής φαρμακευτικής αγωγής ήταν πιο συχνή με τη ριβαροξαμπάνη παρά με τη θεραπεία με ανταγωνιστές βιταμίνης Κ. Στην intention-to-treat ανάλυση, 560 ασθενείς στην ομάδα της ριβαροξαμπάνης και 446 στην ομάδα ανταγωνιστών της βιταμίνης Κ είχαν ένα πρωτογενές συμβάν έκβασης, μια διαφορά που ήταν στατιστικά σημαντική. Οι καμπύλες επιβίωσης ήταν μη αναλογικές. Δε σημειώθηκε στατιστικά σημαντική διαφορά μεταξύ των ομάδων στο ρυθμό μείζονος αιμορραγίας. Συμπερασματικά, μεταξύ των ασθενών με κολπική μαρμαρυγή που σχετίζεται με ρευματική καρδιοπάθεια, η θεραπεία με ανταγωνιστές της βιταμίνης Κ οδήγησε σε χαμηλότερο ποσοστό ενός συνδυασμού καρδιαγγειακών συμβάντων ή θανάτου σε σχέση με τη θεραπεία με ριβαροξαμπάνη, χωρίς υψηλότερο ποσοστό μείζονος αιμορραγίας.

 


Πολυχάπι στη Δευτερογενή Καρδιαγγειακή Πρόληψη. (Polypill Strategy in Secondary Cardiovascular Prevention https://www.nejm.org/doi/full/10.1056/NEJMoa2208275)

Σε αυτήν την τυχαιοποιημένη, ελεγχόμενη κλινική μελέτη φάσης  ΙΙΙ, συμμετείχαν 2.499 ασθενείς με οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου εντός των προηγούμενων 6 μηνών σε μια στρατηγική βασισμένη σε πολυχάπι-polypill (περιέχει ασπιρίνη, αναστολέας του μετατρεπτικού ενζύμου της αγγειοτενσίνης και στατίνη) ή μια συνήθη φροντίδα και παρακολουθήθηκαν για διάμεσο διάστημα 36 μηνών. Η θεραπεία με πολυχάπια αποτελούνταν από ασπιρίνη (100 mg), ραμιπρίλη (2,5, 5 ή 10 mg) και ατορβαστατίνη (20 ή 40 mg). Η κύρια σύνθετη έκβαση ήταν ο καρδιαγγειακός θάνατος, το μη θανατηφόρο οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου τύπου 1, το μη θανατηφόρο ισχαιμικό αγγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο ή η επείγουσα επαναγγείωση. Το βασικό δευτερεύον τελικό σημείο ήταν ένα σύνθετο καρδιαγγειακού θανάτου, μη θανατηφόρου εμφράγματος του μυοκαρδίου τύπου 1 ή μη θανατηφόρου ισχαιμικού αγγειακού εγκεφαλικού επεισοδίου. Ένα συμβάν πρωτογενούς έκβασης εμφανίστηκε σε 118 από τους 1.237 ασθενείς (9,5%) στην ομάδα του polypill και σε 156 από τους 1.229 (12,7%) στην ομάδα της συνήθους φροντίδας (αναλογία κινδύνου: 0,76, Ρ=0,02). Ένα συμβάν δευτερογενούς έκβασης εμφανίστηκε σε 101 ασθενείς (8,2%) στην ομάδα του polypill και σε 144 (11,7%) στην ομάδα της συνήθους φροντίδας (αναλογία κινδύνου: 0,70, P=0,005). Η συμμόρφωση στη φαρμακευτική αγωγή, όπως αναφέρθηκε από τους ασθενείς, ήταν υψηλότερη στην ομάδα του polypill, από ό,τι στην ομάδα της συνήθους φροντίδας. Οι ανεπιθύμητες ενέργειες ήταν παρόμοιες μεταξύ των δύο ομάδων. Συμπερασματικά, η θεραπεία με polypill που περιέχει ασπιρίνη, ραμιπρίλη και ατορβαστατίνη εντός 6 μηνών μετά το οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου είχε ως αποτέλεσμα σημαντικά χαμηλότερο κίνδυνο σοβαρών ανεπιθύμητων καρδιαγγειακών συμβάντων από τη συνήθη φροντίδα.


Μονοθεραπεία ριβαροξαμπάνης σε κολπική μαρμαρυγή και σταθερή στεφανιαία νόσο σε όλες τις κατηγορίες του Δείκτη Μάζας Σώματος. (Rivaroxaban Monotherapy in Atrial Fibrillation and Stable Coronary Artery Disease Across Body Mass Index Categories https://www.jacc.org/doi/10.1016/j.jacasi.2022.08.004?utm_medium=email_newsletter&utm_source=jaccjournals&utm_

campaign=jaccfamily_esc22&utm_content=20220827 )

Σε αυτή τη μελέτη, 2.054 ασθενείς (διάμεση ηλικία 75,0 ετών) κατηγοριοποιήθηκαν σε τέσσερις υποομάδες: μειωμένο βάρος (δείκτης μάζας σώματος ΔΜΣ <18,5 kg/m2), φυσιολογικό βάρος (ΔΜΣ από 18,5 έως <25 kg/m2), υπέρβαροι (ΔΜΣ από 25 έως <30 kg/m2) και παχυσαρκία (ΔΜΣ ≥30 kg/m2). Η αποτελεσματικότητα (ένας συνδυασμός από: θάνατος από όλες τις αιτίες, οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου, ασταθής στηθάγχη που απαιτεί επαναγγείωση, οξύ ισχαιμικό αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο ή συστηματική εμβολή) και η ασφάλεια (μείζονα αιμορραγία που ορίζεται σύμφωνα με τα κριτήρια της ISTH) συγκρίθηκαν μεταξύ της μονοθεραπείας με ριβαροξαμπάνη και της συνδυαστικής θεραπείας (ριβαροξαμπάνη και αντιαιμοπεταλιακή αγωγή) στις επιμέρους κατηγορίες σωματικού βάρους. Δεν παρατηρήθηκε σημαντική αλληλεπίδραση στη συσχέτιση μεταξύ των κατηγοριών ΔΜΣ και της επίδρασης της μονοθεραπείας για την αποτελεσματικότητα (p=0,83) και την ασφάλεια (p=0,07), αν και η μονοθεραπεία ήταν ανώτερη από τη συνδυαστική θεραπεία για την αποτελεσματικότητα σε άτομα με φυσιολογικό βάρος (αναλογία κινδύνου [HR]: 0,64) και ασφάλεια σε υπέρβαρα άτομα (HR: 0,25), ενώ στατιστικώς σημαντική διαφορά δεν παρατηρήθηκε στις άλλες κατηγορίες ΔΜΣ. Συμπερασματικά, η μονοθεραπεία με ριβαροξαμπάνη είχε παρόμοια επίδραση στην πρόγνωση σε όλες τις κατηγορίες ΔΜΣ σε ασθενείς με κολπική μαρμαρυγή και σταθερή στεφανιαία νόσο.


Επίδραση της ασπιρίνης έναντι της ενοξαπαρίνης στη συμπτωματική φλεβική θρομβοεμβολή σε ασθενείς που υποβάλλονται σε ολική αρθροπλαστική ισχίου ή γόνατος: Η τυχαιοποιημένη κλινική μελέτη CRISTAL. (Effect of Aspirin vs Enoxaparin on Symptomatic Venous Thromboembolism in Patients Undergoing Hip or Knee Arthroplasty: The CRISTAL Randomized Trial https://jamanetwork.com/journals/jama/fullarticle/2795528?guestAccessKey=47720db8-cd46-4f52-aedc-a911629ad408&utm_source=silverchair&utm_medium=

email&utm_campaign=article_alertjama&utm_content=etoc&utm_term=082322 )

Σε αυτήν την τυχαιοποιημένη, κλινική μελέτη, μεταξύ 20 Απριλίου 2019 και 18 Δεκεμβρίου 2020 συμμετείχαν 9.711 ασθενείς (5.675 στην ομάδα της ασπιρίνης και 4.036 στην ομάδα της ενοξαπαρίνης) ηλικίας ≥18 ετών που υποβλήθηκαν σε επεμβάσεις ολικής αρθροπλαστικής ισχίου ή γόνατος σε 31 νοσοκομεία στην Αυστραλία τα οποία διενεργούσαν περισσότερες από 250 επεμβάσεις ετησίως. Η τελική παρακολούθηση πραγματοποιήθηκε στις 14 Αυγούστου 2021. Ασθενείς που έλαβαν προεγχειρητικά αντιπηκτική αγωγή ή που είχαν ιατρική αντένδειξη σε κάποιο από τα δύο φάρμακα της μελέτης (ασπιρίνη ή ενοξαπαρίνη) αποκλείστηκαν. Τα νοσοκομεία τυχαιοποιήθηκαν για να χορηγήσουν ασπιρίνη (100 mg/ημέρα) ή ενοξαπαρίνη (40 mg/ημέρα) για 35 ημέρες μετά την ολική αρθροπλαστική ισχίου και για 14 ημέρες μετά την ολική αρθροπλαστική γόνατος. Η πρωτογενής έκβαση ήταν συμπτωματική φλεβική θρομβοεμβολή εντός 90 ημερών, συμπεριλαμβανομένης της πνευμονικής εμβολής και της εν τω βάθει φλεβικής θρόμβωσης (πάνω ή κάτω από το γόνατο). Η συμμετοχή ασθενών διακόπηκε αφού μια ενδιάμεση ανάλυση έδειξε ότι πληρούνταν ο κανόνας διακοπής, με 9.711 ασθενείς (διάμεση ηλικία, 68 έτη, 56,8% γυναίκες) από τους προκαθορισμένους 15.562 εγγεγραμμένους (62%). Από αυτούς, οι 9.203 (95%) ολοκλήρωσαν την κλινική μελέτη. Εντός 90 ημερών από τη χειρουργική επέμβαση, εμφανίσθηκε συμπτωματική φλεβική θρομβοεμβολή σε 256 ασθενείς, συμπεριλαμβανομένης της πνευμονικής εμβολής (79 περιπτώσεις), της εν τω βάθει φλεβοθρόμβωσης πάνω από το γόνατο (18 περιπτώσεις) και της εν τω βάθει φλεβοθρόμβωσης κάτω από το γόνατο (174 περιπτώσεις). Το ποσοστό συμπτωματικής φλεβικής θρομβοεμβολής στην ομάδα της ασπιρίνης ήταν 3,45% και στην ομάδα της ενοξαπαρίνης ήταν 1,82% (εκτιμώμενη διαφορά: 1,97%). Αυτό δεν πληρούσε το κριτήριο για μη κατωτερότητα για την ασπιρίνη και ήταν σημαντικά ανώτερο για την ενοξαπαρίνη (P = 0.007). Συμπερασματικά, μεταξύ των ασθενών που υποβλήθηκαν σε αρθροπλαστική ισχίου ή γόνατος λόγω οστεοαρθρίτιδας, η ασπιρίνη σε σύγκριση με την ενοξαπαρίνη οδήγησε σε σημαντικά υψηλότερο ποσοστό συμπτωματικής φλεβικής θρομβοεμβολής εντός 90 ημερών.

 


ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΣΥΝΤΑΞΗΣ ΤΩΝ ΚΕΙΜΕΝΩΝ
Γ. Ντάιος, MD, PhD
Αν. Καθηγητής Παθολογίας, Παθολογική Κλινική, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας
Γεν. Γραμματέας του ΙΜΕΘΑ

Επιμέλεια κειμένων
Α. Καραγιαννάκη, MD, MSc

Υποψήφια Διδάκτωρ, Ιατρική Σχολή Πανεπιστημίου Θεσσαλίας

Κοινοποιήστε το...

Shares
Top